ประมาณ อยากเล่าให้ฟังว่า เมื่อลงมือปลูกอินทผาลัม ไปสักระยะหนึ่ง รู้สึกว่าตัวเอง "บ้าไปแล้ว" มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ
หลังจากที่ได้เอา "น้องอิน" ลงถุงเพาะแล้ว มันรู้สึกกระวนกระวายใจ อยากเห็นหน้าน้องอิน อยู่ตลอดเวลา อาการแบบนี้เป็นวันละหลายๆรอบ ทั้งเช้า สาย บ่าย เย็น
ยืนมองก็แล้ว รดน้ำให้ก็แล้ว ยังไม่พอใจ เอาทางมะพร้าวไปพรวนดินให้อีก
(กลัวดินในถุงเพาะจะแน่นน้องอินหายใจไม่ออก..อิอิอิ)
เป็นแบบนี้อยู่เรื่อยๆ ประมาณ 2 สัปดาห์ อาการหนักกว่าเดิม รดน้ำ พรวนดิน ไม่พอใจ ขอคุ้ยดินดูรากขาวๆของน้องอินสักหน่อย พอให้รู้ว่ายังอยู่ดีมีสุข ก็ชื่นใจ
แล้วพอเริ่มสัปดาห์ที่ 4 ก็เป็นหนักยิ่งกว่าเดิม เมื่อรากขาวๆ ของน้องอิน มียอดเล็กๆแทงโผล่ขึ้นมาเหนือผิวดิน
" โอ้ว ! น่ารักน่าชังแท้ๆ"
 | ||||
| อินทผาลัมแทงยอดอ่อน |
เช้ามานั่งจิบกาแฟ มอง "น้องอิน" จับนู้นนิด นี่หน่อย แล้วมานั่งยิ้ม ทำหน้าพริ้มให้กับตัวเอง
ปานว่า จะฟินกับพระเอกนางเอก "สุภาพบุรุษจุฑาเทพ" ซะอย่างงั้น
อยากบอก มันช่างมีความสุข จริงๆเลย
ใครจะหาว่าบ้า ก็ว่าไปเถอะ!
อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย ใครก็ตามที่สนใจอินทผาลัม แล้วได้ลองเพาะเมล็ดอินทผาลัม ได้ปลูกอินทผาลัม กับมือของตนเอง หรือ อาจจะปลูกพืชชนิดอื่นๆด้วยตัวเอง เชื่อว่า ร้อยทั้งร้อยอารมณ์เดียวกันแน่ๆ อิอิอิ